İsmail Şanal

Materyalizmin ve rasyonalizmin tükendiği, bizim ise başladığımız noktadır soyut.

 Neşe, erdem, ahlâk, ilke ve sükûnet hep soyuttur ve batı bunu somut maddi imkânlara bağlayarak en büyük hatayı tekrar edip duruyor.

 Kalıpları reddetmenin en modern yüzü oldu soyut.

 Matematiğin zirvesi de soyut matematik!

 Soyut resim öyle enteresan ki size şiir yazın diyorlar ama tek bir şartımız var kelime kullanmayacaksın.

 

 Sanat görebilmektir. Aynı yere bakan herkes aynı şeyi görmüyor ise bu da sünnetullah olsa gerek. Neye düşkün isek nasibimiz odur.

 Sevgili ebeveynim eğitimim konusunda çok hassas olunca diyalektik gereği ben de bir o kadar gamsız davrandım. Okul dışında neredeyse her şey ilgimi çekiyor, yeni renkler, sesler arıyordum. Biraz maymun iştahı biraz da çocukluğun getirdiği heves ile bazen kendimi dj mikserinde buluyordum bazen de İnciraltı sahilinde balıkçı dedelerin isyankâr sohbetlerinde...

 Kuralların dışına çıkma güdüsüyle hele ki rock dinleyenlerin satanist olduğuna dair asparagas haberlerin ayyuka çıktığı bir dönemde çok keyifli geçiyordu çocukluğum.

O zamanlar tanıştığım bir ağabey vasıtasıyla hem Rufai-Cerrahi tekkelerine uğruyor hem de musikişinas bir abladan şan dersleri alıyordum, operayı kilise müziği olarak nitelemenin yanlış olduğunu 15-16 yaşında kavramam iyi oldu. Bakış açımı güçlendirmeye başladım işte o zaman.

 Operayı durdurulamaz bir haykırış olarak zihnime kazıdım ve hem güçlü hem zarif olmanın en nadide örneğiydi benim için. Güçlü olmanın, muktedir olmanın nihai hedef olmadığını, toplumsal vazifelerimizi estetiğe dökmek mecburiyetinde olduğumuzu içselleştirdim.

 Operanın resme etkisinden ziyade her sanatın bir diğerini kamçıladığını hissediyordum. Nasıl ki tarihimizde aynı âlim, hem fakih hem cebirci olmuşsa veya felsefenin doruklarında seyreden bir zat aynı zamanda tıp ilminin de derinlerine inmişse ben de kendimi tek bir branşta sabitlemek zorunda değildim diye düşündüm.

 Bana kalırsa sanat ve kültür, bakmayı öğrenince filizlenmeye başlar.

 Babam birkaç hoca arkadaşıyla buluşup ney ve ud eşliğinde zikir ve meşk ayinleri yapardı. Oradaki estetiği yakalamam batının sömürgeciliğine rest olarak ortaya çıkan blues dinlerken açığa çıkan enerjinin eseri mesela. Sanatı tıpkı siyaset gibi araçsallaştırıverdim, o gün milat.  

Şimdi business nedir? ‘Busy’ olmak değil mi yani meşgale. Bir şeyle meşgul iken bunu yapma sebebimizi durup düşünelim. Ya haz alıyoruz ya da mecburuz.

 Ana hedef geçiminizi sağlamak ise sanat üretmek bizzat kabızlık sürecidir. Masraflarınızı ve standart giderlerinizi karşılamak adına ürettiğiniz şey bence sanat olmaktan çıkar. Bir felsefe klişesi olarak “sanat ne içindir, sanat için mi halk için mi?”

İsmail Şanal'a sorarsanız sanat kendin içindir, fakat 'sen ne için yaşıyorsun' sorusunun cevabı eserlerinin de anlamını belirler.

 Herkes ünlü olmak ister, herkes zengin olmak ister. İşin mühim kısmı ve senin karakterini belirleyen ise bu imkânlara kavuştuğunda nasıl bir yaşam sürdüğündür.

 Sanat da böyledir, binlerce kişi sanat eseri ortaya koyar lakin çağlara imza atmak için anlamını bulması gerekir. Sanat eserini anlamlandırmak için evvela insan kendi yaşamını anlamlandırmalı.

Dünyaca ünlü ressamların ortak özelliği kendilerine has üslup geliştirmeleridir. Yani natürmort bir tabloda bir meyveyi daha pastel tonla ya da detaylandırarak çizmek sanat tarihinde kayda değer bir katkı sağlamayacağı için sizi bir yere götürmez. Bir noktadan diğerine aynı süratle ve disiplinle giden binlerce otomobilin hiçbirini seyretme ihtiyacı duymazsınız. Kimi sanatçı sarhoş bir şoför gibi yalpalar, seyri tuhaf olunca ilginç bir şekilde ulusal veya küresel bir üne kavuşur. Kimi sanatçı off-road araçlar gibi kendisini mevcut yolların dışına atar ve tarzını ortaya koyar. Her yiğidin yoğurt yiyişi üzerindeki varyasyonlar nitekim…

Ben neler mi yapıyorum! Çoğu zaman, daha doğrusu yirmi yılı aşkın üzerinde titrediğim müzik türlerinin biri kısık sesle tıngırdarken bir yandan da sert, sade kahvemi hazırlıyorum. Ekseriyetle dev gibi kupada hazırladığım kahvem buz gibi oluyor, hele bir de ertesi güne falan sarkmışsa katran gibi, tam ağzıma layık... Zaman içerisinde olgunlaşmasını izlemek sade kahveye özgü bir beklentim değil bu arada.

Büyükçe bir tabloyu 8 ile 20 gün arasında falan tamamlayabiliyorum. Bazen de keyfekeder askıya alıyorum tabloyu, birkaç ay hiç dokunmadığım oluyor.

 Fırçayı elime almadan çok önce günlerce, haftalarca eskiz üzerinde kafa patlattığım da azımsanmayacak kadar önemli bir süreç. Satrancı andırıyor olabilir belki ama en özgün eserleri var etmek adına hayal gücünü cesaretlendirip arşa çıkarmak en şiddetli gelgitlerle mümkün olabiliyor.

Ümit ettiğim kadraj, gezegenin bu en ışıltılı caddelerinde Nasrettin Hoca zekâsını, Yunus Emre dervişliğini, Dede Korkut bilgeliğini yansıtabilmek.   

Kitabımın reklamını yapmak gibi olacak ama orada soyutu şöyle tasvir etmiştim: Soyut, görünmeyen değildir, bilmeyenin göremediğidir!

bu arada ilk kitabım ''Allegro'' ve ikinci kitabım ''Endüstriyel Paganizm''

sosyoloji-felsefe sentezi eserler diyebiliriz.

Çağdaş sanatın en yüklü gemisi olan soyut resim, tebliğe ve pazarlamaya tabi değildir. Gizli bir frekansta yayın yapan radyo gibi çalışır ve özellikle onu arayandan başkası bulamaz. Bulunmayı da istemez kıymeti bilinmeyecekse.

Atom kendini parçalamaz. Bilen zerreyi bilir.”

 Bir insan, hayatın seyri esnasında nerede, nasıl konumlanacağına kendisi karar veriyor ki bu kader anlayışımızda Yaradan’ın bize ikram ettiği en büyük nimet, aynı zamanda yük.

 Fikrî manada savunmacı anlayışı oldum olası sevemedim. Topyekûn taarruzculuğa aidiyet hissetmekteyim. Dışavurumcu resim, kendi değerlerimizi geleneksel yöntemlerin dışına çıkarak sahneye koyma alternatiflerimden biri haline geldi.

 “Aziz İstanbul” bizlere hem suç, cinayet, talanın hem de fazilet, ihsan, erdemin meyvelerini aynı tepside sunuyorsa tepsiyle beraber masayı da devirmeye karar verdim. İsterseniz ihbar edin, isterseniz oturup izleyin.    

 

 

 

The abstract is where materialism and rationalism end and where we start.

Joy, virtue, morality, principles and serenity are all abstract and the West keeps repeating the biggest mistake by associating this with concrete material possibilities.

Abstract has become the most modern face of rejecting patterns.

The peak of mathematics is abstract mathematics!

Abstract painting is so interesting that they tell you to write poetry, but there is only one condition: you will not use words.

Art is being able to see. If everyone who looks at the same place does not see the same thing, this must be the Sunnah of Allah. Whatever we are fond of is our lot.

Since my dear parents were very sensitive about my education, I acted just as carefree as a matter of dialectics. Almost everything outside of school interested me, I was looking for new colors and sounds. With a bit of a voracious appetite and a bit of the enthusiasm brought by childhood, sometimes I found myself at the DJ mixer and sometimes in the rebellious conversations of fishermen on the İnciraltı coast...

My childhood was very enjoyable with the drive to go beyond the rules, especially at a time when fake news about people who listened to rock being satanists was on the rise.

At that time, I was both visiting Rufai-Cerrahi lodges through an older brother I met and taking singing lessons from a musician-loving sister. It was good that I understood at the age of 15-16 that it was wrong to describe opera as church music. That's when I started to strengthen my perspective.

I engraved opera in my mind as an unstoppable cry and for me it was the rarest example of being both strong and elegant. I internalized that being strong and powerful was not the ultimate goal and that we had to transform our social duties into aesthetics.

Rather than the effect of opera on painting, I felt that each art stimulated the other. Just as the same scholar in our history was both a jurist and an algebraist, or a person who was at the peak of philosophy also delved into the depths of medicine, I thought that I did not have to fixate on a single branch.

In my opinion, art and culture begin to blossom when you learn to look.

My father would meet with a few of his teacher friends and perform zikir and meşk rituals accompanied by the ney and oud. For example, my grasp of the aesthetics there was the result of the energy released while listening to the blues, which emerged as a response to the colonialism of the West. I instrumentalized art just like politics, that day was a turning point.

Now, what is business? Isn’t it being ‘busy’, that is, an occupation. Let’s stop and think about the reason we do this while we are busy with something. We either enjoy it or we are forced to.

If the main goal is to make a living, producing art is a constipation process itself. I think that what you produce in order to meet your expenses and standard expenses ceases to be art. As a philosophical cliché, “what is art for, for art or for the people?”

If you ask İsmail Şanal, art is for yourself, but the answer to the question of “what do you live for?” also determines the meaning of his works.

Everyone wants to be famous, everyone wants to be rich. The important part and what determines your character is how you live when you have these opportunities.

Art is like that too, thousands of people create works of art, but in order to leave their mark on the ages, they need to find their meaning. In order to make sense of a work of art, a person must first make sense of their own life.

The common feature of world-famous painters is that they develop their own style. In other words, drawing a fruit in a still life painting with a more pastel tone or with more detail will not make a significant contribution to the history of art, so it will not take you anywhere. You will not feel the need to watch any of the thousands of cars going from one point to another with the same speed and discipline. Some artists stagger like a drunk driver, and when their course is strange, they interestingly gain national or global fame. Some artists throw themselves off the existing roads like off-road vehicles and reveal their style. Variations on how every brave man eats yogurt, indeed...

What am I doing! Most of the time, or rather, while one of the musical genres I have been obsessed with for over twenty years is playing softly, I prepare my strong, black coffee. My coffee, which I usually prepare in a giant mug, is ice cold, and especially if it has been left for the next day or so, it is like tar, just right for my mouth... By the way, watching it mature over time is not an expectation specific to black coffee.

I can complete a large painting in about 8 to 20 days. Sometimes I put the painting on hold for fun, and sometimes I don't touch it for a few months.

It is also a significant process that I spend days and weeks thinking about sketches long before I pick up a brush. It may resemble chess, but encouraging the imagination and taking it to the heavens in order to create the most original works is possible with the most violent tides.

The frame I hope for is to be able to reflect the intelligence of Nasreddin Hoca, the dervishness of Yunus Emre, the wisdom of Dede Korkut on these most glittering streets of the planet.

It will be like advertising my book, but I described the abstract in this way

: Abstract is not the invisible, it is what the ignorant cannot see!

by the way, my first book ''Allegro'' and my second book ''Industrial Paganism''

we can say that they are works of sociology-philosophy synthesis.

Abstract painting, the most loaded ship of contemporary art, is not subject to communication and marketing. It works like a radio broadcasting on a secret frequency and no one can find it except those who specifically search for it. It does not want to be found if its value is not to be appreciated.

The atom does not split itself. The one who knows knows the particle.”

A person decides where and how to position themselves during the course of life, which is the greatest blessing and burden that the Creator has bestowed upon us in our understanding of fate.

I have never liked the defensive approach in terms of ideas. I feel a sense of belonging to all-out aggression. Expressionist painting has become one of my alternatives to present our own values ​​on stage, going beyond traditional methods.

If “Holy Istanbul” offers us the fruits of both crime, murder, plunder and virtue, benevolence and virtue on the same platter, I have decided to overturn the table along with the platter. If you wish, report it, or if you wish, sit and watch.